Voppie

De heren in de jets scheerden rakelings over en nuketen het vat met wier dat bevestigd was aan de boei. Ome Beb, die lag te chillen in de kajuit, schrok zich dol en loerde rillend door het raampje. Terwijl zijn boot heen en weer schommelde, zag hij hoe z'n favoriete zeekoe, Voppie, ondersteboven lag te drijven tussen het smeulende wier. Beb twijfelde niet, gooide de redplank het golvende water in en sprong achterna. Hij pookte zich door het rag en forceerde het hulpmiddel onder Voppie’s zware lijf. Even later had hij haar al met de lier aan boord gehesen. Het onfortuinlijke dier snakte naar adem maar leek met de schrik vrij te komen. Beb voerde haar buns om weer op krachten te komen. “Zo, je macro’s zijn weer aangevuld”, zei hij minzaam nadat ie zijn oogappel een kus gegeven had. “Terug naar je vloeibare wei nu”. Enthousiast als vanouds, wuifde Voppie met haar flippers, alsof ze dankjes uitstuurde. Beb pinkte een traantje weg en glimlachte hoofdschuddend: “Je gewent er nooit aan”.

Bekijk het spelbord